Van het één op het andere moment zat zijn voet onder de bruine vlekken. Ook klaagde hij over een pijnlijke voet. We twijfelden geen moment en reden naar het ziekenhuis. Maar of dat nou zo’n goed idee was?

Bruine vlekken

Sten klaagde opeens over zijn voet en vertelde ons ook dat hij een zere nek had. Toen Nick zijn sok uit deed schrok hij, want zijn voet zat onder de bruine vlekken.

”Krystle kijk eens wat zou dat zijn?”. Ik had werkelijk geen idee. ”Misschien een soort schimmel?”, zei ik. ”Wel raar, want gisteren had hij het nog niet”. ”Is het niet van een schoen die te strak zit?”, zei Nick. Maar dat ziet er wel anders uit en daarbij draagt hij thuis geen schoenen, want hij loopt het liefst op sokken.

Boenen met een washandje

Nick maakte zijn vinger nat en wreef erover heen, maar het werd er niet beter van. Toen probeerde hij het met een washandje eraf te halen, maar hoe hard hij ook boende het ging er niet af.

”Ik ging het opzoeken op Google, maar dat had ik beter niet kunnen doen”.

Even googelen

Het zat mij niet lekker en ik vond het er best ernstig uitzien. ”Wat zou het kunnen zijn?”. En wat ga je doen als je iets wilt weten? Precies je gaat het opzoeken op Google, maar dat had ik beter niet kunnen doen.

Het kan een soort schimmel zijn, maar wat nog veel erger was, het kan ook veneuze trombose zijn (een zeer gevaarlijke aandoening wat veel minder bij kinderen voorkomt dan volwassenen). Het bloed stolt waardoor kleine bloedklontjes adertjes kunnen blokkeren. Ik las allemaal nare verhalen en raakte al lichtelijk in paniek.

Ik vroeg aan Sten of het zeer deed. ”Ja”, zei hij en hij wees het aan.

Naar de dokter

Ik kon niet weg omdat we tijdelijk geen auto hebben en dus belde ik Nick. Ik vertelde (lichtelijk paniekerig) dat ik het niet vertrouwde. Zodra hij van zijn werk weg kon zou hij komen, ik kon vast de dokter bellen.

Maar de praktijk was op dat moment gesloten. Ik wilde net Nick weer bellen toen ik de werkbus al aan zag komen. Hij was direct naar huis gegaan en besloot om met Sten naar de Eerste Hulp van het ziekenhuis te gaan. Daar kan je altijd terecht dag en nacht.

Hij bekeek de voet nog even en wreef er nog eens overheen, maar dat had geen zin.

Wachten, wachten, wachten

Vanaf de parkeerplaats was het nog best een eindje lopen. Sten zijn voet deed zo zeer, vertelde hij, dat Nick hem moest dragen.

Ruim een uur hebben ze moeten wachten in de wachtkamer en toen waren ze aan de beurt.

Blamage

Eindelijk kwamen ze thuis en ik was zo gespannen wat het nou kon zijn. ”Nou dat hebben wij weer”, zei Nick en ik dacht meteen aan het ergste.

Op het ziekenhuis keek de dokter naar zijn voeten en vroeg of het zeer deed ”ja”, zei Sten. Ze pakte een doekje, spoot er wat alcohol op en wreef het er zo af! Ik geloofde het niet en dacht dat hij een grapje maakte, maar het was echt waar. Ik barstte in lachen uit ”Wat een blamage”. Nick kreeg nog een briefje mee voor de kinderarts waar op staat:

”Plötzl. Bräunliche Verfärbung am Fußrücken. Kein Truma, kein Sturz, kein Schmerzen. Die Verfärbung könnte mit Disinfektionmittel entfernt werden. V.a lokale Verfärbung von socken oder Schuhe”.

Wat een blamage zeg en wat ontzettend schamen! Ik kan er wel om lachen en Nick ook, maar dit briefje ga ik echt niet aan de kinderarts geven. Na de tijd had Sten ‘geen pijn’ meer en kon hij weer rennen.

Hij heeft geen nieuwe sokken of schoenen dus wat het nu precies geweest is, geen idee?

Wat is jouw ergste blamage? Ik hoor het graag 😉