We hebben een kleuter met een banaan in zijn oor en een eigenwijze peuter die een rare tik heeft als hij zijn zin niet krijgt. In de kantine werd ik aangestaard en ik hoorde ze denken. Ik reageer maar niet, want daarmee maak je het alleen maar erger. Wat doet jouw peuter als hij boos is?
Eigenwijze Peuter
Met deze leeftijd vind ik ze het schattigst. Met 2 jaar gaan ze steeds meer ontdekken, maar kijken ze ook hoe ver ze kunnen gaan om hun zin te krijgen. Als hij zijn zin niet krijgt of het woordje ‘nee’ hoort dan wordt hij boos en als hij boos is mag iedereen dat weten.
Snoep
Brent wil graag zelf bepalen wat hij doet en waar hij naartoe loopt, maar op het zwembad is dat natuurlijk niet zo’n goed idee. De zwemles van Deon duurt een uurtje en dan wacht ik samen met Brent (Sten blijft over op school) in de kantine.
Het is een saaie kantine en ik kan me voorstellen dat Brent zich gaat vervelen dus neem ik autootjes mee. Maar die autootjes heeft hij na een paar minuten ook wel weer gezien en gaat kijken wat hij allemaal kan uitspoken. Hij ziet de grote snoepautomaat en komt naar mij toe: ”Noep, mama, noep”. Mijn kleingeld is op, maar ik heb wel iets in mijn tas ( in case of emergency). Ik tover een fruitreepje tevoorschijn, maar hij schud zijn hoofd. ”Mama heeft geen snoep”, zeg ik, maar dat is juist wat hij niet wil horen.
Kijk mama ik spuug
Hij vraagt nogmaals om snoep, maar als ik dan voor de tweede keer ”nee” zeg wordt hij boos. Hij pakt een autootje en gooit hem weg. Ik kijk hem boos aan en zeg dat dat niet mag, maar dan wordt hij nog bozer. Hij gaat zitten, trekt zijn schoenen uit en ook die gooit hij van zich af. Dan gaat hij op de grond liggen schreeuwen en probeert ondertussen zijn sokken uit te trekken.
Hier ga ik geen aandacht aan geven. Hij staat weer op en loopt naar een tafel en begint de tafel te likken. Ik haal hem weg en tegenstribbelend spartelt hij heen en weer. Hij mag weer staan, maar dan begint hij te spugen op de grond met een heel hard geluid. Ja, wat moet ik nu? Zo duurt een uur wel heel erg lang.
Ik hoor de mensen denken en met een schuin oog zie ik ze kijken. Er is nog een kindje, maar die blijft rustig zitten op mama haar schoot. De mijne niet.
In de box
Eindelijk is het uur voorbij en we mogen Deon ophalen. Het duurt nog even dus zet ik Brent op schoot. Dit wil hij niet, maar ik houd hem stevig vast totdat ik de box zie en ik twijfel geen moment.
”Is dat kindje van jou?”
Ik ga op het muurtje aan de overkant zitten en zie dat alles wat in de box ligt (ballen en ander zwemspeelgoed) eruit wordt gegooid. Ik loop er naartoe, pak alles en leg het weg. Dan loop ik weer terug en ga weer zitten. Hij begint heel hard te gillen wat volgens mij buiten nog te horen is. De badmeester roept: ”Is dat kindje van jou?”. Iedereen weet het en kijkt me aan dus ik kan moeilijk nee zeggen.
Als we dan eindelijk gaan is zijn boosheid over en blij loopt hij naar de auto. Het fruitreepje geef ik hem voor onderweg en hij vind het héérlijk!
Lees ook:
Heerlijke he zulke fases 😉 Het hoort er bij gelukkig was zijn bui daarna snel weer over x
Oh draakje haha, ergens voor ons leuk om te lezen, maar ik snap op dat moment heel goed dat jij niet zo kan lachen.
‘Is dat kindje van jou?’ dat zijn zo van die vragen die in je moederziel gekerfd worden ; ) Zo werd ik op een gegeven moment allergisch voor telefoontjes die begonnen met de vraag: ‘Bent u de moeder van xxxx?’ en dan kwam er slecht nieuws.
N.B. Mag ik opmerken dat ik hem dat snoep niet zou hebben gegeven gezien zijn gedrag? Ik hoop dat je het me niet kwalijk neemt, maar even als collega moeder tot collega moeder : )
“Het is een fase. Het is een fase.” Met deze mantra kom je dit soort taferelen door. Het gaat weer over… En als dat dan opeens zo is, dan ineens ontdek je dat er weer een nieuwe interessante fase voor de deur staat. 😉
Ik vind dat je goed gehandeld hebt hoor, vaak zie je juist moeders dan toegeven en dan denk ik Neeeeee niet doen
Niet toegeven is heel erg belangrijk denk ik. En dat heb je gedaan. Ach en weet je het hoort er allemaal bij.
Ik kan me goed voorstellen dat je de blikken van andere moeders vervelend vindt. Al dat geoordeel de hele tijd, nergens voor nodig!
Het is iets hè!
De oudste dochter hier had dat echt héél erg, dat koppig zijn en boos doen. Gelukkig vooral binnen huis.
Mijn moeder moest heel hard lachen toen ze zo’n aanval eens bij haar kreeg. Want meestal is het zo’n braaf kind…. tja…
We zijn er voorbij ondertussen – gelukkig!
Wat een boefje!