Binnen een paar seconden je kindje uit het oog verliezen

Als ik met mijn drie jongens op stap ben, ben ik net een spin, mijn ogen zijn overal. Ik houd ze in de gaten en verlies ze geen moment uit het oog, maar opeens had ik geen drie maar twee kinderen aan mijn zijde en was Sten in geen velden of wegen te bekennen.

Spoorloos verdwenen

Wanneer je met je kinderen op stap gaat, moet je overal ogen en oren hebben (extra handen zijn misschien ook wel handig), want als je even niet op let kan het maar zo zijn dat er eentje tussenuit piept.  Ik houd mijn kinderen altijd bij me in de buurt en verlies ze geen moment uit het oog, althans dat dacht ik, want binnen drie seconden was ik Sten kwijt en raakte totaal in paniek.

We hadden een afspraak bij een praktijk en liepen de deur uit. Enthousiast deed Sten de deur open en liep naar buiten. Hij rende al voor ons uit, maar ik riep hem terug. ”We moeten wel bij elkaar blijven”, zei ik nog. Ik keek opzij naar Brent en stak mij hand uit om hem een handje te geven en toen ik me omdraaide had ik geen drie, maar twee kinderen. Sten was spoorloos verdwenen.

Paniek

”Misschien is hij de ijssalon ingelopen” en we liepen met z’n drieën naar binnen, maar geen spoor van Sten. Mensen op het terras keken mij aan, maar niemand zei iets. Misschien is hij zich aan het verstoppen in het steegje dacht ik, want dat is typisch iets voor Sten, maar toen ik daar keek zag ik niks. ”De pilaar van de winkel, daar staat hij vast achter”, maar ook daar hoorde ik geen ”boe, hier ben ik”.

”Nou, dan gaan we maar zonder Sten naar huis, zei Deon, moet hij maar luisteren”. Het was het totaal niet grappig, want hoe kon ik hem nou zo snel uit het oog zijn verloren?

Ik raakte totaal in paniek en dacht: ”Dit gaat mij echt niet overkomen”. Ik, degene die mijn kinderen altijd in het vizier heeft en ze geen moment uit het oog verliest, dit moest een grapje zijn. De scenario’s spookten alweer door mijn hoofd en de seconden leken wel eeuwen te duren. Ik keek om me heen en riep met lichte paniek in mijn stem zijn naam, maar wat ik hoorde waren alleen de stemmen van de mensen die gezellig een ijsje op het terras aan het eten waren.

Boos

Tegen Deon zei ik dat hij Brent zijn hand vast moest houden en niet los mocht laten. Ik keek nog even in de straat maar zag niks, pakte mijn telefoon en belde naar Nick. Mijn hoofd begon te duizelen, maar probeerde zo kalm mogelijk te blijven. Net op het moment dat de telefoon één keer overging, zag ik in de verte Sten aankomen rennen met een big smile en was zich van geen kwaad bewust.

Ik was opgelucht en boos tegelijk. ”Waar was je? Je weet dat je bij mama moet blijven!”. Hij wilde alleen maar laten zien dat hij snel kon rennen en als eerste bij de auto was, was zijn antwoord.